Karin en Peter, eigenaren van Campers Down Under, zijn in mei / juni 2025 in 4 weken tijd van Cairns naar Darwin gereisd met de stoere Maverick-camper van @britzcampervans. We nemen je in deze uitgebreide blog mee op hun 4WD camperreis via de Savannah Way dwars door de outback van Australië.
De Savannah Way van Cairns naar Darwin is een avontuurlijke route door het ruige noorden van Australië, waar je vooral veel rust, ruimte en afwisseling kunt verwachten. Je rijdt door tropisch regenwoud, savannelandschappen en uitgestrekte outback, vaak urenlang zonder ander verkeer tegen te komen. De wegen variëren van goed geasfalteerd tot ruige graveltracks waar je een 4WD nodig hebt. Onderweg kom je langs oude mijnstadjes, historische veeroutes, afgelegen roadhouses en Aboriginalgebieden met eeuwenoude rotstekeningen. Verwacht eindeloze vergezichten, rode aarde, stof, koeien op de weg en indrukwekkende natuurparken – maar ook een gevoel van vrijheid en avontuur dat je nergens anders vindt.
Inderdaad: je moet er iets voor over hebben om een reis naar Australië te maken. Want de vlucht naar Cairns, met een tussenstop in Singapore, is écht lang… Eenmaal in Australië ben je dat gelukkig snel weer vergeten en helemaal toen de bagage netjes van de band kwam. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt…. Aardige mensen bij de immigratie ook, je voelt je meteen welkom.
We willen eerst even bijkomen in het hotel en lopen daarna nog even over de Esplanade en eten nog even wat. De barramundi burger bij Rattle & Hum smaakt meteen prima! Morgenochtend de camper halen. Zin in!
Cairns is een prima stad om een dagje te verkennen, voordat je een camper ophaalt en verder Australië gaat ontdekken. De Cairns Esplanade is een levendige boulevard met een mooi zwembad, picknickplaatsen en uitzicht op de oceaan. ’s Avonds is het leuk om de Night Markets te bezoeken voor lokale gerechtjes, souvenirs en een gezellige sfeer.
Vanochtend na een lekker ontbijt in het hotel een Uber besteld en hop naar de verhuurder om onze Britz Maverick 4WD camper op te halen. Daar hadden ze meteen tijd voor ons.
Eerste stop: porta potti halen, dat is de enige noodzakelijke luxe die we ons veroorloven met deze camper. Toen de eerste boodschappen, camper op slot en rijden maar.
We stoppen bij de Barron Falls en dan door naar Granite Gorge. Hier zijn we eerder geweest. Echt een leuke plek met veel dieren rond je kampeerplek. De kleine wallaby’s zijn net quokka’s. Net zo brutaal eigenlijk. Eentje sprong er zelfs op tafel waar onze meloen lag. Volgende keer de tafel een standje hoger!
GRANITE GORGE
’s Ochtends worden we wakker met het geluid van kaketoes. Granite Gorge is zo’n leuke plek. Sinds dat we hier iets van 9 jaar geleden waren hebben ze een zoo license dus er zijn nog veel meer dieren bij gekomen. Diverse prachtige vogels en reptielen. Al is Peter niet zo’n held als vogels dichtbij komen 😄
We halen voer voor de wallaby’s en starten een prachtige wandeling over de granieten rotsen. Nog niet zo lang geleden heeft het water tot aan de hoogste rots gestaan. Dat is nauwelijks te geloven. Peter moet me bijna wegtrekken bij de wallaby’s, ik krijg er geen genoeg van. Al beet er eentje hard in mijn vinger van de hebberigheid… We zien ook heel veel schildpadden met kleintjes!
Eerste stop hierna is het Skybury Café voor een heerlijke papaya smoothie en een wafel met ijs en chocola. Mooie plek!
atherTon tablelands
In de Atherton Tablelands is de indrukwekkende curtain fig tree bijna een verplichte stop ook al zijn we er al geweest. We hebben ‘m helemaal voor onszelf.
De Tablelands blijven prachtig om doorheen te rijden. Als Zuid Limburgse voel ik me hier thuis. Bij de Millaa Millaa Falls is helaas net een grote groep luidruchtige jongeren aan het zwemmen.
Dan verder naar de camping waar we eindelijk de simkaarten kunnen installeren. We zijn weer bereikbaar (mits er bereik is).
De Curtain Fig Tree is een 500 jaar oude wurgvijg, waarvan de wortels als een enorm gordijn van wel 15 meter naar beneden hangen. Hij ontstond doordat de gastboom scheef viel, waardoor de vijg spectaculair kon doorgroeien.
BIG THINGS & SPA POOL
Vandaag hebben we een vol programma met veel stops, boodschappen en tanken. Dus vroeg uit de veren.
Eerst naar de stranden bij Kurrimine Beach (waar je bij eb zo naar het rif kunt lopen), Mission Beach en South Mission Beach. Een rit door talloze plantages met bananen en suikerriet. Langs enorme sugar mills en door het leefgebied van de kasuaris. Maar helaas, ze laten zich niet zien.
Wel grappig: we nemen nu met de 4WD diverse shortcuts die we met een normale camper niet zo snel hadden gedaan.
Australië kent meer dan 1.000 zogenaamde Big Things. Grote bouwwerken en beelden die van alles en nog wat uitbeelden. We rijden langs de Big Cassowary in Mission Beach en de Big Golden Gumboot in Tully. Deze laatste kreeg Tully omdat het de natste plaats in Australië is. Vandaag is daar gelukkig niks van te merken. Onderweg naar Ingham komen we ook nog de Big Crab tegen.
Laatste stop voor de camping in Ingham is de Cardwell Spa Pool, een heerlijke natuurlijke poel in het Cardwell Forest. Helaas een succes op Instagram waardoor we hier niet alleen zijn. Maar wel erg lekker om even af te koelen!
Australië staat bekend om z’n “Big Things”: ruim 1000 reusachtige beelden verspreid over het hele land, van een Big Banana tot een Big Lobster. Wat begon als toeristische gimmick in de jaren ’60 groeide uit tot een nationale traditie én een geliefde roadtrip-challenge voor veel reizigers.
Kirrama Range Road: VUURDOOP MET DE 4WD
Vanochtend een uurtje gereden naar de Wallaman Falls. Een route door wederom suikerriet- en bananenplantages en nogal wat koeien op de weg die echt niet opzij gaan. Je kon ook goed zien dat hier recent nog een cycloon was geweest en dat het water op de weg nog maar net was weggezakt. Het tweede deel was een flinke klim omhoog wat met onze 4wd prima ging maar wat met een grote camper niet prettig was geweest.
De Wallaman Falls is de hoogste enkele waterval in Australië, 296 m hoog. Erg indrukwekkend van bovenaf! En toen namen we de track naar de voet van de waterval: een afdaling van 280 m en dan weer omhoog. Als dan aan de start een bord staat dat ‘people have died here’ en dat je langs het pad moet opletten voor de stinger tree (wat eigenlijk een struik is) die je zo lelijk en pijnlijk kan verwonden dat je daar maanden last van hebt, dan is dat niet heel bemoedigend. Maar ja wij toch naar beneden. Heel gaaf maar poeh, pittig… op de terugweg gleed Peter van het pad af en toen lag de first aid kit in de camper. Even schoonmaken met water en door maar weer.
En toen op naar de Kirrama Range Road, maar eerst de laatste boodschappen en tanken. Want dat kan voorlopig niet. De Kirrama Range Road is een shortcut richting Undara, de volgende stop. En voor zover ik kon zien vooraf een mooie route met prachtige uitzichten en een aantal stops. Maar dat wordt een tegenvaller… wat een vuurdoop met de Maverick! De eerste 15 km is een heel smal, steil en slecht bospad waar we gelukkig geen tegenligger zien. En dan nog 45 km verder over eigenlijk hetzelfde pad maar dan met diepere kuilen. Een race tegen de klok ook omdat we vóór het donker op de kampeerplek willen aankomen. Dat lukt maar net, zonder wallaby’s aan te rijden. Die springen nu constant de weg op. De camper zetten we neer op een mooie plek aan de Blencoe Creek. Diep respect voor de rijkunsten van Peter! (die wel in zijn element was op deze route en erg om mij heeft moeten lachen). Zo! En nu koken in het pikkedonker!
Er reden nog 2 auto’s langs na 21.30. Onbegrijpelijk dat je zo’n weg in het donker rijdt. Licht bestaat hier niet.
UNDARA VOLCANIC np: SUNSET TOUR EN BAT CAVE
We staan op tijd op. We moeten nog ongeveer 110 km rijden totdat we weer op asfalt komen en we weten niet hoe dat zal zijn. Peter laat wat lucht uit de banden. Dat hadden we gisteren niet gedaan maar is wel verstandig als je op ongeasfalteerde wegen rijdt.
Het eerste stuk is een kopie van gisteren dus echt opletten met een beroerde weg, koeien en wallaby’s op de weg. Maar na iets van 30 km werd het gelukkig beter: de weg werd breder en beter. En na 115 km vanaf de start zien we een eerste tegenligger. Die had ik ook niet willen hebben op het smalle bospad. Het blijft opletten. Peter rijdt sneller nu maar ineens spot je een diepe kuil, grid voor vee, water op de weg of koeien of een wallaby voor je en dan moet je op de rem. Relaxed rijden is het niet maar het bevalt al een stuk beter dan gisteren! Het terrein wordt ook meer open, dat rijdt een stuk prettiger. We zien zelfs een groep zwijnen met kleintjes.
En dan bereiken we Undara, onze derde keer al. Nu gaan we eindelijk de sunset tour meemaken. Andere keren was die gecanceld vanwege slecht weer. Onderweg naar de zonsondergang zien we verschillende soorten wallaby’s zoals de pretty face wallaby. Australiërs houden ervan om de dingen te benoemen zoals ze het zien 😄. De zonsondergang zien we vanaf een heuvel met uitzicht op de oude vulkanen in de omgeving en de savanne, en is prachtig!
Daarna rijden we naar de zogenaamde bat cave waar maar liefst 40.000 kleine vleermuizen leven. Ze wegen slechts 10 gram en eten elke nacht de helft van hun gewicht in insecten. Ze zijn welkom bij mij als ik aan het koken ben elke avond, want poeh wat een hoop insecten heb je dan om je heen. We hebben al grote motten in onze wok gehad….
We genieten een tijd van de vleermuizen die uit de grot komen en insecten vangen. Wat een schouwspel! We sluiten de avond af in het restaurant en gaan nu met een zaklamp op zoek naar dieren die in het donker actief worden.
Tip van Peter: Als je met een 4WD op gravelroads rijdt, laat dan je bandenspanning iets zakken voor meer grip en minder kans op lekrijden – meestal zo’n 20–25% lager dan op asfalt. Rijd rustiger dan je gewend bent en houd beide handen aan het stuur; losliggend grind en ‘corrugations’ (wasbordpatroon) kunnen de auto onvoorspelbaar laten bewegen. Vergeet niet om je banden weer op spanning te brengen zodra je terugkeert op verharde wegen.
infinity pool in prachtig COBBOLD GORGE:
Vandaag hoeven we alleen een eind te rijden naar de Cobbold Gorge, een plek die al lang op mijn lijstje stond. De weg ernaar is voor 1/3 geasfalteerd, de rest niet. Een erg mooie route!
Rond een uur of 1 komen we aan. Even lunchen en dan op naar de infinity pool! Wat een heerlijke prachtig gelegen plek hebben ze hier gecreëerd middenin de outback! Drankje aan de pool bar, gezellig kletsen met wat Australiërs. Helemaal prima! ’s Avonds ons eerste kampvuurtje gemaakt. Marshmallows en een wijntje erbij, dat lijkt al op vakantie!
COBBOLD GORGE: BOOTTOCHT EN FRESHIES
De volgende ochtend rijden we met een bus naar de Cobbold Gorge waar we na een geschiedenisles in een smal bootje stapten met een groep Australiërs. Allemaal koppels op zichzelf maar na 5 minuten is het al dikke pret aan boord. Het lijkt wel of ze allemaal van die typische gevatte Australische humor hebben!
De tocht door de Gorge is prachtig! Smaller dan verwacht maar erg mooi en sereen (als de Australiërs tenminste even stil zijn voor heel even…). En we zien de eerste croc! Inclusief een baby exemplaar. Het zijn freshies ofwel zoetwater crocs en dus niet gevaarlijk maar toch…. Daarna maken we een wandeling over de rand van de kloof, leren we over Bush Tucker ( waaronder een heel klein rood besje dat minimaal 1 volwassene doodt als je het eet) en kunnen we vanaf een glazen brug de kloof zien.
Een nachtje extra hier was best fijn geweest maar na de tour zetten we koers naar Croydon. Onderweg kopen we nog super glue voor de voorruit. Want de eerste sterretjes zitten erin. En een voorruit vervangen op onze route is echt geen optie…
We staan op een prima gemeentecamping. 34 graden vandaag en net voor zonsondergang nog ontzettend warm. Hopelijk koelt het daarna af…. Wel heel fijn dat er een zwembad is, dat is best fijn nu!
Croydon: historisch goudmijnstadje
Vannacht was het 27 graden dus een warme nacht… maar vol goede moed gaan we vanochtend eerst even Croydon in lopen om het historisch deel van eind 19e eeuw te zien toen hier goud werd gevonden.
Daarna rijden we lekker verder naar Normanton. We stoppen bij de Big Barramundi en bij Krys, de grootste krokodil ter wereld ooit gedood. Maar liefst 8,63 m lang!
Rond 12.30 rijden we de camping op om lekker even niks te doen en van het zwembad gebruik te maken. Maar op de camping aangekomen, wil de deur van het leefgedeelte ineens niet meer open. Net voor sluitingstijd schiet een lokale monteur, Greame, ons te hulp. “Kom na werktijd maar naar m’n huis,” zegt hij. Een uur later is het gefixt, inclusief nieuwe klinknagels. We mogen zelfs op zijn terrein kamperen. Wat een gastvrijheid. Tijd voor een biertje.
burketown
Met goede moed gaan we weer verder vandaag. Vanochtend beetje rustig aan gedaan omdat het al 2 nachten 30 graden was in de camper en pas tegen de ochtend wat koeler. Op ons gemakje rijden we naar Burketown. Ze zijn druk bezig de weg steeds meer te asfalteren. De eerste 100 km hadden we asfalt. Daarna moesten we onze dingetjes doen ter voorbereiding op de gravel, dus bandenspanning verlagen en ducttape om de deur plakken om het rode stof buiten te houden (want de verzegeling werkt helaas niet meer).
Een prachtige stop onderweg is de Leichhardt River Falls. De auto moest hard werken op de zandweg ernaartoe maar dat lukte prima. En dan verder naar Burketown waar we op de camping wederom een gepensioneerd Australiër op bezoek krijgen die zijn hele levensverhaal vertelt. We trekken dat aan op de een of andere manier.
We stoppen eerst bij de Burketown Thermal Springs. Dat is wel een erg groot woord voor een gat dat ze in 1897 geboord hebben tot 723 m diep en wat niet meer is dan dat. In de jaren 40-60 stond hier een badhuis maar het bleek lastig het water van 68 graden te koelen. Nu is er een wetland ontstaan wat een fijne plek is voor dieren.
We rijden zo’n 120 km verder en zien onderweg ontelbaar veel roofvogels (little eagles, hoewel little?) die azen op de dode kangoeroes en soms een koe op de weg. Er loopt ook een black-necked stork op de weg (soort ooievaar).
Ons eerste doel is Gregory Downs: een iconisch roadhouse waar we dachten te gaan eten en relaxen. Maar het begint te regenen en de temperatuur daalt naar 16 graden. Het roadhouse wordt verbouwd, is niet open en de beheerster is bijzonder chagrijnig. Niet echt uitnodigend. En dan hangt er ook nog een bordje dat ons volgende doel Lawn Hill National Park gesloten is vanwege flooding en schade daardoor. Echt balen van dit prachtige park dat we nu gaan missen.
We rijden maar weer terug en besluiten te stoppen bij Tirranna Roadhouse. Daar bakken ze een heerlijke hamburger voor ons en kunnen we kamperen. De eigenaar vertelt dat Lawn Hill sinds 2 jaar Aboriginal eigendom is en dat het helaas sindsdien in veel opzichten bergafwaarts is gegaan.
HELLS GATE: EEN FIJNE PLEK!
Vanochtend vertrekken we verder de Savannah Way op. Om de hoek van het Tiranna Roadhouse komen we meteen een flinke flooding tegen. Gaat goed, maar volgen er nog meer? Nu snappen we wel dat het roadhouse en de gebouwen erom heen zo hoog op palen staan. In het regenseizoen staat het water tot de vloer!
Gelukkig: alles is droog vandaag en de weg is zelfs grotendeels geasfalteerd. Wel met flinke kuilen en beschadigd asfalt, dus het blijft opletten. En zelfs stoplichten waar er gewerkt wordt aan de weg.
Om een uur of 1 belanden we in de hel, dat wil zeggen, in Hells Gate Roadhouse. De naam komt van de tijd dat de politie je tot hier een escorte gaf en daarna moest je het maar zelf uitzoeken.
Het blijkt een heel fijne plek te zijn! Een groot terrein waar je prima een leuke wandeling kunt maken en een middag kunt relaxen bij de waterpoel. En waar de diesel 2,75 dollar kost in plaats van 1,74 in Cairns en een blikje bier 8 dollar. Maar ja dat was te verwachten.
Oh ja en de eerste goanna (varaan) is gespot! Een kleintje. Een van de medewerkers hier had er gisteren een van 2 meter in de bush gezien! ‘s Avonds genieten we van de meest waanzinnige sterrenhemel!
bumpy road naar borroloola
De weg van Hells Gate naar Borroloola is berucht en is van erg slechte kwaliteit. Oorspronkelijk was het plan om te stoppen in Calvert River, ongeveer halverwege. Meer dan in de bush kamperen is het niet, maar gezien de weg hadden we er rekening mee gehouden dat het allemaal heeeel lang ging duren.
Maar aan de andere kant: als je in 1 keer doorrijdt, heb je het geschud en gehobbel ook maar gehad. En we rijden onderweg langs best een aantal bush fires tot direct langs de weg. Daar wil je toch ook niet bij in de buurt staan…
Dus we rijden de bijna 320 km in 1 keer door tot Borroloola, een Aboriginal gemeenschap. Wat kan asfalt dan een verademing zijn als je het dorp inrijdt! De supermarkt is hier waanzinnig duur, dus ik ben blij dat ik nog het een en ander heb. En wat zeggen ze dan op de camping? Rough road? Nee hoor, valt wel mee, kan veel erger!
op weg naar iconische pub: daly waters
We rijden verder. Limmen National Park moeten we helaas overslaan. De twee delen met rotsformaties waar het om gaat zijn beide gesloten. Waarschijnlijk omdat er branden gepland zijn doen ze dit uit veiligheid. We komen nu nog verder voor op schema te liggen.
Caranbirini is volgens de site ook gesloten maar de geplande opening was 1 juni. Site niet aangepast? We besluiten hier wel heen te rijden, het ligt toch op de route. Je kunt helaas niet tussen de rotsformaties lopen, dat is inderdaad gesloten. Maar de wandeling naar het uitzichtpunt is wel open. We hebben een drone mee, dus die sturen we er gewoon naar toe 😄
En dan moeten we best gaan opschieten. Het is nog 360 km naar Daly Waters. Via Highway 1 dus je zou denken dat dat opschiet. Nou nee… in Australië is dit een bij vlagen redelijk geasfalteerde eenbaansweg. Met grids voor vee, gaten, koeien en roofvogels die van de kadavers eten. We zien wel een roofvogel die een kleine slang oppikt van de weg. Dat zie je niet op de A2 in Nederland! Onderweg moeten we ook een aantal keer een detour van wel 10 km gravel nemen omdat er aan de weg gewerkt wordt. Schiet allemaal niet op. En bij Daly Waters moet je op tijd binnen zijn om nog mee te kunnen eten.
Maar we redden het: we arriveren in Daly Waters, bekend vanwege Australië’s meest iconische pub: Daly Waters.
Wat een circus hier! We hebben alleen paar kleine campings gehad tot nu toe en vooral de laatste week heel weinig mensen gezien. Na de Savannah Way zijn we nu in het andere uiterste beland. Enorm veel mensen en enorm veel campers, caravans, en diverse andere kampeervoertuigen. Pfff effe wennen… We konden wel merken dat we bij een pub kampeerden. De livemuziek was leuk, maar het was niet om 21 uur doodstil zoals gebruikelijk is in Australië..
Resultaat van de rit van vandaag? Minstens 13 nieuwe sterretjes in de voorruit… Geen een op de rit naar Borroloola en nu is de ruit gatenkaas… Dat heeft alles te maken met de eenbaansweg waar je harder rijdt en waar je aan beide kanten half eraf moet in de gravel als er een tegenligger komt. Helemaal als dat een roadtrain (extreem lange vrachtwagen met veel opleggers) is…
mataranka en bitter springs: genieten van de thermale poelen
Vanochtend stoppen we nog even bij het historische airport in Daly Waters wat letterlijk het eerste internationale vliegveld van Australië was toen Qantas hier stopte op weg naar Londen om te tanken in de jaren 30.
Daarna op naar Mataranka en Bitter Springs, beide thermale poelen tussen palmbomen. Prachtige plekken waar het water altijd zo’n 34 graden is en het heerlijk ontspannen is. Ware het niet dat er meer mensen zijn… maar morgenochtend gaan we first thing gewoon nog een keer!
We stoppen bij een kleine supermarkt met bottle shop. Even wat bier en wijn halen. Springt er ineens letterlijk een politieagent achter een muurtje vandaan! Waar we dat gingen drinken en wie en of we id hebben. Toen bij de kassa nog een keer en dan wordt je id bewijs ook gescand en opgeslagen. Het alcoholbeleid is erg streng in de Northern Territory. Er zijn ook zogenaamde dry towns en dry communities van Aboriginals waar alcohol helemaal verboden is. Zij mogen het ook niet kopen. Nou ja wij hebben weer wat in huis in elk geval.
We staan op de camping op een veld met prachtige gumtrees waar we tegen de avond verrast worden door een groep kangoeroes die komen grazen. Fantastisch!
katherine
Om de menigte voor te zijn, liggen we vóór 9 uur ’s ochtends te dobberen in de thermale baden van Bitter Springs. Je laat je heerlijk relaxed door de stroming meevoeren naar het eind, dan loop je terug en dan ga je nog een keer! Al zijn de enorme spinnenwebben met even enorme spinnen waar je onder door moet, niet zo relaxed.. Overigens zijn dit de eerste spinnen die we zien deze reis. Na het tweede rondje is het ineens ontzettend druk. We waren nét op tijd!
We rijden door richting Katherine. Omdat we voor liggen op schema hebben we hier een paar dagen. In Katherine kunnen we eindelijk weer normaal boodschappen doen. Dat was echt behelpen onderweg hiernaartoe. Erg beperkte mogelijkheden en als er al een supermarktje was dan waren er veel schappen leeg. Druk ook hier! En wat erg grappig is: je hebt hier stoplichten. Die hebben we niet meer gezien sinds Cairns!
We zien ook zat huurcampers. Die hebben we ook niet meer gezien sinds de Oostkust. Uiteraard weten we ze stuk voor stuk te benoemen. Bij het tanken is er een aparte rij voor roadtrains (vrachtwagens met een lengte tot 53 meter). Nooit bij stil gestaan: die passen natuurlijk niet in de normale rij voor auto’s en vrachtwagens.
‘s Middags gaan we naar de Edith Falls in Nitmiluk National Park. De waterpoel beneden is afgesloten, vermoedelijk vanwege gesignaleerde crocs. De upper pools zijn wel open. 7 jaar geleden waren we hier ook. Nu moet je er op een hele andere manier naar toe via een pittige klim over rotsen van 1,6 km. Je komt dan aan de andere kant uit van waar we toen uit kwamen. En wat een beloning krijg je dan! Zo mooi, de camera maakt overuren!
Na een korte duik lopen we dezelfde route terug. Het is al laat in de middag. We moeten nog een eind rijden naar de cattle farm waar we vandaag willen kamperen. We zijn net op tijd om de geitjes en de ezel te voeren. I love donkeys!
Grappig: in Amerika betekende vorig jaar low bridge dat je moest opletten met de hoogte van je camper. Hier in Australië is dat een zeer laaggelegen brug over een rivier die overstroomt in het regenseizoen, in feite een weg over de rivier!
De maan is 3/4 waardoor het niet helemaal donker is en ik prachtige foto’s kan maken van de sterren. Leuk om te doen!
sunset dinner cruise in katherine gorge
Van kleinschalige campings naar de meest luxe is even een overgang en dus even lekker genieten van het zwembad. We nemen het er even van totdat we eind van de middag naar de Katherine Gorge (Nitmiluk) gaan.
We hebben een sunset diner cruise door de Gorge geboekt. De schipper en gids brengen ons eerst naar 2 gorges met een overstap op een andere boot na de eerste gorge. Super mooi, zeker met zijn verhalen en toelichtingen erbij. We zien ook 2 freshies, zoetwater krokodillen. Die eten geen mensen, hun snuit en kaak is te klein. Ze eten alleen kleine dieren.
Als we terugkomen in de eerste gorge ligt een boot met gedekte tafels klaar. Het ziet er top uit. Het welkomstdrankje is bubbels met een hibiscus bloem erin. Heel bijzonder! Die kun je eten en dat is nog lekker ook! Het voorgerecht bestaat uit kangoeroe, kip en krokodil met bijgerechtjes. De pulled croc smaakt prima en als kip. Dan een heerlijke barramundi en dan een dessert dat aan tafel wordt opgemaakt. Ook weer met hibiscus (nu als siroop) en een viooltje, ook eetbaar. Heel knap eigenlijk dat 1 kok aan boord van een simpel bootje zo verfijnd kan koken voor een groep.
De Katherine Gorge (Nitmiluk) bestaat uit maar liefst 13 indrukwekkende kloven, uitgehouwen door de eeuwenoude Katherine River tussen 1,6 miljard jaar oude zandsteengebergte
klauteren naar umbrawarra gorge
We verlaten Katherine vandaag. We hebben niet voor niks een 4WD dus we rijden Umbrawarra Road in richting de Umbrawarra Gorge. Bandenspanning weer omlaag en hoppetee.
Na een paar leuke creek crossings bereiken we zo’n 22 km later de toegang tot de Umbrawarra Gorge. Je loopt eerst een kilometer langs de creek waarbij het wandelpad steeds minder pad wordt maar steeds geklauter over rotsen. Het is mooi hier! We klauteren naar het eind voor de mooiste foto’s. Op de terugweg nemen we de creek crossings in een hoger tempo.
In Pine Creek hebben we een leuke camping in een soort wild west stijl met staldeuren in de sanitair blokken en biervaten als wasbakken en stortbakken. Ze hebben een restaurant dus koken doen we vanavond niet aan!
kakadu national park – DAG 1: NOG VEEL DICHT..
We hebben drie dagen om Kakadu National Park te verkennen. Maar helaas. dag 1 in Kakadu is een teleurstelling. Er is heel veel dicht vanwege een zeer ongebruikelijk laat regenseizoen en bijbehorende infrastructuur-schade. We hadden de site in de gaten gehouden per plek die we wilden zien, maar je hoopt toch anders…
Vanuit Pine Creek stoppen we bij het Mary River ranger station. Geen ranger te zien voor meer info, alleen een hoop gefrustreerde bezoekers met hetzelfde baalmoment als wij. We rijden door maar elke afslag die we willen nemen wordt gekenmerkt door een hekje met ‘seasonal closure’ erop. Zucht… We doen twee wandelingen naar uitzichtpunten die vanwege de hitte en het feit dat je voor een uitzicht nu eenmaal omhoog moet, behoorlijk pittig zijn.
We proberen nog naar een billabong (grote waterplas met veel groen, lelies en vogels) te gaan maar er zijn zoveel bosbrandjes direct langs de weg dat we dat toch maar laten. Dus dan maar naar de camping. Daar horen we ‘s avonds ineens een voor ons bekend geluid uit een boom komen: barking owls (blafuilen). Als je niet beter weet zou je denken dat er hondjes in de boom zitten.
Kakadu National Park is groot, ruig en zit vol afwisseling – maar niet alles is even makkelijk bereikbaar met een gewone camper. Met een 2WD kun je prima naar bekende plekken zoals Ubirr (Aboriginal rotstekeningen en uitzicht bij zonsondergang), Nourlangie (culturele wandelroute met rotsschilderingen), Yellow Water Billabong (boottocht met krokodillen en vogels) en Cahills Crossing (een goede plek aan de East Alligator River waar je zoutwaterkrokodillen in het wild kunt zien – er zijn drie uitkijkplatforms en je kunt een korte wandeling door het regenwoud maken).
Wil je naar Jim Jim Falls of Twin Falls, dan heb je echt een 4WD camper nodig (of boek een guided tour). Deze spectaculaire watervallen liggen diep in het park en zijn alleen te bereiken via onverharde wegen en, bij Twin Falls, ook een stukje per boot.
De afstanden in het park zijn flink, dus een goede planning is belangrijk. Zorg dat je op tijd tankt en check altijd de wegcondities, vooral in en rond het regenseizoen – dan zijn delen van het park regelmatig afgesloten.
kakadu national park DAG 2: GENIETEN!
Maar dan Dag 2: Van zonsopgang tot zonsondergang was het een topdag. Vol maar genieten! We gaan de Yellow Water sunrise cruise doen! Die hebben we vorige keer niet kunnen doen. Stipt om 06.25 vertrekt de shuttlebus. We hebben mazzel dat we helemaal voorin de boot komen te zitten. Nog voordat we vertrekken is het al genieten van de zon die op begint te komen. We krijgen safety instructies vanwege de salties (echt alles binnenboord houden) en dan gaan we. Dit maakt (bijna) alles goed wat we gemist hebben. Wat is dit prachtig! Het licht, de mangroves, de vogels, de waterlelies, alles wat tot leven komt. Fantastisch! En de crocs! Al snel zien we een hele grote die doodstil ligt te loeren op de vele actieve whistle ducks. En er komen er nog meer. De gids is zo enthousiast aan het zoeken en vertellen dat ie de boot hard op een mangrove afstuurt. En krak! Daar zitten we vast. Niet handig met een boot die al de hele vaart overhelt naar onze kant met een hoop krokodillen in het water. Peter en nog 3 mannen beginnen te trekken en de gids probeert allerlei kanten op tegen te bewegen en dan pfff, de boot schiet los. Veel te snel zijn 2 uur voorbij. Dit had voor mij de hele dag mogen duren!
Na de cruise hebben we nog de hele dag voor ons. Cahils crossing wordt de eerste stop. Hier steek je over naar Arnhem Land over de East Alligator River. Later in het seizoen komen hier de meeste crocs naar toe omdat hier dan nog het meeste water is. Om het te zien is vloed de beste tijd van de dag en dat is vanaf 10.30. Het is wel een dikke 90 km rijden. Ongelofelijk dat hier mensen staan te vissen op plekken waar de crocs ze zo kunnen grijpen!
Daarna moeten we het hele eind terug rijden voor 2 aboriginal rock art sites bij Burrungkuy (Nourlangie). Bij de eerste kun je alleen met een 4wd komen en via een pittige hike in de hitte, maar zeker de moeite waard! De tweede is een hele bekende; de Anbangbang Shelter.
En dan hebben we om 17 uur een afspraak met de zon bij Ubirr. Dit is absoluut de mooiste plek van Kakadu (op de Gunlom Falls na vermoedelijk)!
Bij de main art gallery zie ik trouwens nog een brown snake. Gelukkig kruipt ie snel richting rotsen want dit is na de taipan de meest giftige slang ter wereld!
Maar ja uiteindelijk moet je wel weer zo’n 40 km terug rijden door het donker. Vrij snel na vertrek doemt er ineens iets op de weg op. Donkere gestaltes. Ik dacht dat er koeien op de weg stonden. Blijkt het een groep aboriginals te zijn met een auto met de motor volledig in de soep, slechts 1 achterlicht en een compleet verbrijzelde voorruit. Jeetje dat ging maar net goed! Verderop moeten we door een stuk met links en rechts bosbrandjes. Dat lijkt in het donker veel erger dan overdag waarschijnlijk. Maar goed, we redden het zonder kleerscheuren tot de camping!
Interessante krokodillenfeitjes van Karin:
- In Australië leven twee soorten krokodillen: zoutwaterkrokodillen (salties) en zoetwaterkrokodillen (freshies). Salties zijn groot en gevaarlijk, kunnen tot 7 meter lang worden en gedragen zich territoriaal en agressief. Ze leven in zowel zout als zoet water: rivieren, billabongs, mangroves en aan de kust. Deze wil je echt vermijden. Freshies zijn kleiner (2–3 meter), schuwer en leven alleen in zoet water, zoals rivieren en meertjes. Ze zijn meestal ongevaarlijk en bijten alleen als ze zich bedreigd voelen.
- Regel nummer 1 in het Top End: zie je water, dan ga je er niet zomaar in. Krokodillen zitten in zoet én zout water en slaan razendsnel toe. Staat er geen bord dat het veilig is? Ga daar dan niet zwemmen en blijf uit de buurt van de oevers.
- Een krokodillennest bevat zo’n 50 eieren, maar slechts een paar jongen halen het eerste jaar. Na twee weken weet de moeder al niet meer wie haar baby’s zijn. Veel worden opgegeten door andere krokodillen of door barramundi’s – die later weer op het menu van de krokodillen staan.
- Tot in de jaren ’60 werden krokodillen massaal afgeschoten. Inmiddels is de populatie hersteld, maar daardoor zie je nog maar zelden exemplaren van 6 tot 8 meter. Die kwamen vroeger wél voor. De meeste krokodillen zijn nu zo’n 50 à 60 jaar oud, maar ze kunnen in theorie meer dan 100 jaar worden en blijven hun hele leven doorgroeien.
- In Normanton (Queensland) kwamen we het standbeeld tegen van Krys, de grootste krokodil ooit gemeten: 8,63 meter lang. We waren eerst sceptisch, maar dat formaat is dus écht mogelijk.
kakadu national park – DAG 3: IN VOGELVLUCHT!
Vanochtend hebben we een vlucht over Kakadu geboekt staan. Ik hoop dat we dan alsnog over de plekken kunnen vliegen die we gemist hebben, maar helaas: deze liggen te zuidelijk. Dat lukt niet in een uur vliegen. Ik ben voor vandaag copiloot als ik maar van alle knopjes en het stuur af blijf!
Het is een prachtige vlucht over de afwisselende landschappen van savanne, wetlands, rotsformaties, rivieren en een uranium mijn. Een diversiteit die Kakadu zelfs alleen al in het noordoosten laat zien.
We zien ook een erg afgelegen aboriginal gemeenschap. Het is haast niet te geloven dat de aboriginals hier pas 150 jaar geleden voor het eerst Europeanen zagen. Een deel heeft zich toen ver teruggetrokken in Kakadu en leeft daar nog steeds. Zij het nu wel met zonnepanelen en een generator om het zichzelf iets makkelijker te maken.
Na de vlucht rijden we Kakadu uit (al zijn dat nog best aardig wat kilometers). We stoppen nog bij de Fogg Dam Conservation Reserve wat tegenvalt. Het zou een vogelparadijs moeten zijn. Er is weinig te zien, waarschijnlijk is het het verkeerde moment van de dag. Onderweg zien we nog een Big Crocodile met bokshandschoenen.
En dan door naar de camping voor Litchfield. Zo vroeg als iedereen naar bed gaat, hebben we nog niet meegemaakt. Tussen 19.30 en 20.00 zijn alle campers en caravans donker! Behalve bij ons, nou ja op zich niet verkeerd. We hebben de laatste week vaak groepen op campings gehad die te lang buiten bleven zitten met zijn allen. Het was een long weekend in de Northern Territory.
LITCHFIELD: TErmietenheuvels en watervallen
We hebben de hele dag voor Litchfield National Park. We gaan op tijd op pad en stoppen eerst bij de enorme termietenheuvels in het begin van het park. Die beestjes zijn wel slim: ze zijn doorzichtig en zouden snel uitdrogen in de zon en hitte. Dus ze moeten koele huizen bouwen. Die zijn altijd noord-zuid gericht omdat er dan altijd 1 kant in de schaduw is waardoor de temperatuur binnen ideaal is.
Daarna rijd je in een vaste route door het park en kom je bij alle stops dezelfde mensen tegen. Het wordt steeds drukker nu. We pakken alle stops mee. Bij de Wangi Falls is zwemmen een must! Het is zo prachtig daar dat het gewoon lastig is om weg te gaan. Er komen ook nog 2 goanna’s (veranen) ons met een bezoek verrassen. En er zitten veel zogenaamde golden orb spiders. Ongevaarlijk maar met poten van 15 cm in een web niet gezellig…
De laatste stop was Lost City. Daar kan je alleen met een 4wd komen. Het zijn groepen rotsformaties die met elkaar op ruïnes van een oude stad lijken. Het uitzicht was mooi, maar de beelden van de drone gaven nog beter weer hoe prachtig dit gebied is.
Litchfield National Park staat bekend om zijn enorme termietenheuvels, die allemaal keurig zijn uitgelijnd van noord naar zuid – net kleine kompassen. Je kunt hier heerlijk zwemmen in natuurlijke waterpoelen bij watervallen zoals Wangi Falls en Florence Falls. Die zijn krokodillenvrij, dus perfect voor een verfrissende duik op een warme dag.
DARWIN: EIND VAN DE REIS
Na Litchfield rijden we richting Darwin met een tussenstop in Berry Springs Nature Park. Echt een leuke plek! Berry Springs National Park was tijdens de Tweede Wereldoorlog een rustkamp voor duizenden soldaten – je ziet er nog restanten van terug. Tegenwoordig trek je erheen voor een verfrissende duik in de heldere waterwaterbronnen midden in het tropisch groen.
En dan is eigenlijk weinig meer te doen dus we rijden naar de laatste camping waar we de rest van de middag relaxen aan het zwembad.
Dan door naar THL waar we de Britz camper inleveren. En dan naar het hotel in Darwin. Heel gek zonder camper. Lekker nog even souvenirs shoppen, hapje eten en genieten van de airco op de hotelkamer. Ook nog een heerlijk biertje gedronken; stone & wood pacific ale.
De tijd is voorbij gevlogen. Maar helaas.. aan alle goede dingen komt een eind. En daar zitten we dan op Darwin Airport… met flink veel tegenzin. Maar we moeten er toch echt aan geloven. We moeten maar weer snel gaan plannen voor de volgende keer Australië. We love it Down Under!
Darwin is een verrassend leuke stad met tropische vibes. Struin over de Mindil Beach Sunset Market, duik in de wave pool bij de Waterfront of sta oog in oog met een (salty) krokodil bij Crocosaurus Cove. Ook leuk: een sunset cruise in Darwin harbor.
Nog even dit
over een 4wd camperreis door de outback…
Een 4WD-camperreis door de outback is een avontuur om nooit te vergeten, maar vraagt om een goede voorbereiding. Wij kunnen je daarbij helpen.
Zorg tijdens je reis ook voor voldoende water, brandstof en eten, en laat iemand weten welke route je rijdt. Neem een EHBO-set, reserveonderdelen (zoals zekeringen en een reserveband) mee, download offline kaarten en neem altijd een papieren back-up mee, want je hebt vaak geen of slecht bereik.
Rijd niet in het donker, want dieren op de weg zijn dan een serieus risico. En misschien wel het belangrijkste: wees flexibel want dingen lopen vaak anders dan gepland. Blijf rustig bij tegenslag en gebruik je gezond verstand. Handig zijn helpt – een band kunnen wisselen of iets vastschroeven hoort er soms gewoon bij. Gelukkig zijn de Australiërs vaak ook erg behulpzaam.
En tot slot, neem de tijd: je bent in de outback, niet op de snelweg. Hier draait het niet om haast, maar om het beleven!
Tip! Bekijk ook onze video van deze bijzondere 4WD camperreis!
